23. Wygnanie.

Czarnowłosa kunoichi upadła na kolana, kiedy przed jej oczami pojawił się obraz uśmiechniętego Trzeciego na białym tle. Wiedziała już, co to oznacza.

— Serenity, co się stało?! — spytał Kakashi, chwytając ją za ramiona.

— Hokage… nie żyje… — wyszeptała.

Zaraz po tym, jak wypowiedziała te słowa, bariera chroniąca pole walki Orochimaru i Trzeciego została zneutralizowana.

W następnej chwili z dachu wybiła się pięcioosobowa grupa ninja z zamiarem ucieczki. Dwoje, spośród czterech Shinobi, którzy tworzyli pole, trzymało po obu stronach swego Mistrza. W ślad za nim ruszyło troje członków ANBU, jednak zostali zatrzymani przez coś, co wyglądało, jak ogromna pajęczyna.

— Wykonali ruch — rzekł Kakashi, patrząc za oddalającymi się wrogami.

— A więc chodźmy za nimi — powiedział Gai.

— Nie — odparli jednocześnie Serenity i jej brat. — To może być pułapka — dodał białowłosy.

— Pułapka, czy nie, nie możemy pozwolić im uciec w tak frywolny sposób. To właśnie powinni robić Shinobi z Konohy — stwierdził gniewnie Sensei drużyny Nejiego.

— W tej chwili ważniejszy jest Trzeci Hokage — powiedziała Serenity.

— Ona ma rację — wtrącił Ganma, który właśnie się pojawił obok nich. Cała trójka domyśliła się, że pościg za Bakim się nie udał.

Czarnowłosa bez słowa udała się na dach, na którym jeszcze przed chwila toczyła się walka. W jej ślad podążyli inni Chunini i Jonini, którzy znajdowali się w pobliżu.

Wszyscy stanęli nad zwłokami Sarutobiego, był tam także Jiraya, legendarny Sannin. W milczeniu i ze smutkiem patrzyli na nieruchome ciało i pieczęć, która widniała na jego brzuchu.

Mimo wszystko wciąż masz na ustach uśmiech pomyślała Serenity, po czym jako pierwsza stamtąd odeszła. Nikt jednak nie zwrócił na to uwagi, z wyjątkiem jej brata.

Był późny wieczór, kiedy Kakashi wrócił do domu. Czarnowłosa czekała na niego w salonie, popijając sok.

Mężczyzna opadł ciężko na fotel i westchnął zmęczony.

— Dlaczego nie było cię na zebraniu? — spytał, na co dziewczyna wzruszyła ramionami. — Serenity, wiem, że jest ci ciężko, ale to nie zwalnia cię z obowiązków — ciągnął dalej. — Pogrzeb odbędzie się jutro o dziesiątej, na dachu siedziby Hokage — dodał, widząc, że jego siostra nie jest skora do rozmowy.

W końcu spojrzała na niego ze smutkiem. Widziała, jak poruszył go fakt, iż okazała emocje. Nie chciała nic mówić, ale jednak się odezwała.

— Hokage nie musiał zginąć. Tak, wiem, była to bohaterska śmierć, ale gdyby mnie posłuchał i był bardziej ostrożny…

— To nie twoja wina — przerwał jej. — Ostrzegłaś go. Podjął decyzję. Orochimaru jest przebiegły. Nie wiemy, jak dokładnie potoczyła się walka między nimi, ale widziałem na twarzy Trzeciego uśmiech, co może oznaczać, że umarł godnie i jakoś zniweczył plany swego dawnego ucznia.

— Być może masz rację. Nie spóźnij się jutro — powiedziała i wyszła z salonu. Dziś nie miała ochoty na jakiekolwiek wędrówki. Całą noc spędziła w swojej sypialni, rozmyślając o wydarzeniach minionego dnia.

Tuż przed świtem usłyszała trzask zamykanych drzwi. Zerwała się z łóżka i wyjrzała przez okno. Kakashi ubrany na czarno, trzymając ręce w kieszeniach spodni szedł na północ. Domyśliła się, że zmierzał w stronę Pomnika Pamięci. Tylko się nie spóźnij pomyślała, choć czuła, że tak będzie. Sama też nie chciała pojawić się punktualnie, mimo iż była świadoma, że Sarutobiemu by się to nie spodobało. Odwróciła się tyłem do okna, westchnęła i zaczęła szykować się na pogrzeb.

Od samego rana zapowiadało się na deszcz. Serenity przemierzała wolnym tempem opustoszałe ulice Konohy. Jej myśli skupione były na jednej osobie, a mianowicie na Gaarze. Stopniowo kiełkowała w niej chęć zemsty, ale z drugiej strony była wręcz pewna, że wykonywał on tylko rozkazy. Zatrzymała się i spojrzała na wizerunki czterech Hokage wyrzeźbionych w skale. W tym samym momencie zaczął padać deszcz.

— A to mnie mówiłaś, żebym się nie spóźnił — usłyszała za sobą głos brata. Nie odpowiedziała jednak, tylko znów ruszyła przed siebie. — Co jest, Serenity? — próbował zagaić rozmowę Kakashi, ale na nic się to zdało. Westchnął i przyspieszył kroku. Pogrążony w myślach nie zauważył, że po chwili szedł sam.

Serenity dotarła na miejsce praktycznie na sam koniec pogrzebu, kiedy to Shinobi i inni mieszkańcy Wioski Liścia złożyli już kwiaty przy zdjęciu Trzeciego Hokage oraz innych Ninja, którzy zginęli w walce.

Przestało padać i słońce wyłoniło się zza chmur. Czekała, aż wszyscy opuszczą dach, po czym jako ostatnia złożyła hołd poległym.

Nigdy cię nie zapomnę Hiruzen. Dziękuję ci, że pozwoliłeś mi mieszkać w tej wiosce. Z resztą zawdzięczam ci o wiele więcej. Czuję jednak, że będę musiała odejść… Zanim dokończyła myśl odwróciła się na pięcie, by stanąć twarzą w twarz z członkami Starszyzny. Koharu i Mitokado patrzyli na dziewczynę z powagą. Natomiast jej wzrok nie wyrażał żadnych emocji.

— Serenity — odezwała się kobieta. — Dziś po południu, a dokładnie o szesnastej, masz stawić się przed Radą Wioski. Tylko się nie spóźnij, tak jak na pogrzeb — dodała, po czym bez słowa odeszła wraz z towarzyszem.

— Jak sobie życzycie — odparła czarnowłosa i zacisnęła dłonie w pięść.

Po powrocie do domu na niczym nie mogła skupić myśli. Chodziła tam i z powrotem bez celu. W końcu stwierdziła, że trening dobrze jej zrobi, więc udała się na pole ćwiczeń.

Dochodziła ustalona godzina, kiedy zmęczona i nieco rozluźniona szła na spotkanie ze Starszyzną.

Zanim się spostrzegła, była pod budynkiem administracyjnym. Kilka minut później stała przed drzwiami Sali Obrad Rady Konohy. Nim zdążyła zapukać, usłyszała, że może wejść.

Pomieszczenie, w którym się znalazła było nieco mniejsze, niż sala, gdzie zwykle odbywały się zebrania. Wszędzie dominowała biel. Na wprost drzwi znajdował się długi stół, przy którym zasiadali członkowie Rady. Po środku było miejsce dla Hokage, które w tej chwili było puste. Dwa sąsiednie należały do Starszyzny.

Serenity przesunęła szybko spojrzeniem po zebranych i odnotowała w myślach brak kilku osób, w tym jej brata, co sprawiło, że nabrała większego dystansu do obecnej sytuacji.

— Chcieliście mnie widzieć — rzekła bez przywitania się.

— Tak Serenity, usiądź — Mitokado wskazał jej krzesło, znajdujące się na środku Sali.

— Dziękuję, postoję — odparła dziewczyna. — Więc słucham, o co chodzi?

— W związku z ostatnimi wydarzeniami — zaczęła Koharu — dość długo debatowaliśmy na twój temat — na te słowa czarnowłosa zmrużyła oczy. — Obserwowaliśmy cię od jakiegoś czasu — mówiła dalej członkini Rady. — Wszyscy tu zebrani mogą poświadczyć, że utrudniałaś realizację egzaminu na Chunina. Ponadto próbowałaś zabić kilka osób.

— Bzdura — warknęła czarnowłosa.

— Doprawdy? A kto rzucił w mojego bratanka kunaiem, a potem próbował go udusić?! — odezwał się lider klanu Hyuga.

— To nie wszystko — wtrącił Ibiki Morino, były Sensei dziewczyny. — Nie tylko ja mogę zaświadczyć, że groziłaś innemu uczestnikowi egzaminu śmiercią, nie wspomnę już, że dwukrotnie groziłaś mnie.

— Chwila! — zawołał młody mężczyzna, którego Serenity pierwszy raz widziała na oczy. — Z naszych obserwacji wynika, że ona nie tylko groziła śmiercią Geninowi z Suny, ale i nawet z nim walczyła.

— Jestem pewien, że była to mistyfikacja. Neji mówił, że skumała się ze zdrajcami z Wioski Piasku, a to jest równoznaczne z tym, że i ona jest zdrajcą! — rzekł Hyuga.

— Uważam, że to tylko spekulacje. Przecież pomagała w egzaminie. Składała raporty Trzeciemu. Ostrzegała o możliwości ataku Orochimaru. Próbowała nawet ratować Hokage! To się nie liczy? — tym razem głos zabrał ojciec Shikamaru Nara.

— Przepraszam, że przeszkadzam, ale ja nadal tu jestem! — Serenity próbowała nie wybuchnąć. — Nikt nawet nie raczy spytać się, co ja mam do powiedzenia?! O co chodzi z tymi oskarżeniami?!

— Najwidoczniej, to była część planu ataku na Konohę — zauważyła Koharu, ignorując czarnowłosą. — Zatem głosujmy. Kto jest za tym, aby Serenity opuściła wioskę, niech podniesie rękę — dodała. W górę wystrzeliły ręce tych, którzy rzucali oskarżenia. — Dobrze, kto jest przeciwny? — jedyną osobą, która podniosła rękę był lider Joninów, Shikaku Nara.

— My, jako Starszyzna i doradcy Hokage, również jesteśmy za tym, aby Serenity opuściła wioskę, a ponieważ obecnie nie posiadamy Hokage, nasz głos jest decydujący — wtrącił Mitokado.

— A zatem, w związku z przewagą głosów, pięć do jednego, Serenity, niniejszym zostajesz skazana na banicję, bez możliwości powrotu do Konohy. Masz trzy dni na opuszczenie wioski.

— Skoro taka jest wasza wola — Serenity przyjęła tę wiadomość z udawanym spokojem, gdyż cała w środku aż wrzała z wściekłości. To było niesprawiedliwe, z uwagi na brak kilku członków Rady, którzy być może stanęliby po jej stronie. Na dodatek liczyła na wsparcie Anko, ale ona nawet słowem się nie odezwała, nie wspominając już, że nawet nie raczyła na nią spojrzeć. Nie pokazując jednak niczego po sobie, zdjęła ochraniacz z symbolem Wioski Liścia i złożyła go na stole przed Radą.

— Widzę, że nie masz nic na swoją obronę, a skoro nie protestujesz to znaczy, że przyznajesz się do winy — rzekła z nieukrywaną satysfakcją Koharu.

— Nie mam zamiaru się tłumaczyć — powiedziała wypranym z emocji głosem, po czym z dumnie podniesioną głową wyszła z Sali Obrad. Gdy drzwi się za nią zamknęły, biegiem udała się do domu, by spakować swoje rzeczy. Nie miała zamiaru pozostać w wiosce ani minuty dłużej. W ogóle nie myślała o tym, czy spotka się z Kakashim, a już tym bardziej o pozostawieniu mu jakiejkolwiek wiadomości.

Chwilę później, nie obracając się za siebie, z godnością opuściła mury Konohy, by już nigdy więcej tu nie wrócić.