25. Wizja.

Miesiąc treningów, a Serenity nadal uważała, iż nie jest wystarczająco przygotowana na zmierzenie się z licznymi “przeszkodami”, jakich się spodziewała na drodze do wypełnienia swojej osobistej misji, a mianowicie chodziło o zabicie Gaary.

Nienawidziła go i miała ku temu powody. Przede wszystkim był zdrajcą, a zdrady NIGDY się nie wybacza.

Na dodatek wkurzało ją tempo opływającego czasu. Im dłużej trenowała, tym większe opóźnienie miała w osiągnięciu celu. Ale, jak to się mówi, co się odwlecze, to nie uciecze. Czy jakoś tak to szło.

Oprócz doskonalenia swoich umiejętności, szukała sposobu na opanowanie nowych technik. Niestety z tym drugim było gorzej. Bez jakiejkolwiek pomocy nie była w stanie nauczyć się niczego nowego, a zwłaszcza technik związanych z jej unikalnym talentem wykorzystywania róż w walce.

Siedziała właśnie w jednym z barów w Tanzaku Gai, mieście, do którego niedawno przybyła. Grzebała widelcem w nietkniętym posiłku, rozmyślając o tym, co ma dalej robić. Nic jednak nie przychodziło jej do głowy.

Odsunęła od siebie miskę z jedzeniem i zamierzała wstać od stolika, kiedy naprzeciw niej usiadł nie kto inny, jak Arashi.

— Czego chcesz — warknęła.

— Cóż za miłe powitanie — rzekł ironicznie. — Obserwowałem twoje treningi. Zauważyłem, że sobie nie radzisz, czyżbyś potrzebowała pomocy?! — zadrwił.

— Zamknij się, gdyby nie fakt, że jest tu pełno świadków, zabiłabym cię — syknęła gniewnie.

— A ja myślałem, że masz to gdzieś i dziwię się, że jeszcze nie poderżnęłaś mi gardła, kuzynko. A może jesteś niewystarczająco silna? — zakpił.

Widziała, jak bawi go drażnienie jej. Chwyciła za widelec i z niesamowitą prędkością wbiła go w dłoń blondyna przygważdżając ją do blatu stołu. Jego twarz wykrzywił grymas bólu, ale niemal natychmiast się opanował.

— Nie prowokuj mnie, głupcze — warknęła. Zamierzała jeszcze coś dodać, ale nagle zniknął jej z przed oczu, tak samo, jak bar, w którym byli. Ucichł też gwar, otaczających ich rozmów.

Yoshinaga obserwował jej twarz pozbawioną wyrazu i patrzył w czarne matowe oczy, nie bardzo wiedząc, co się dzieje.

Serenity natomiast znalazła się na otwartym terenie, a to, co zobaczyła, było dość niezwykłe.

Nad Naruto Uzumakiego klęczała blond włosa kobieta, próbując go uzdrowić. Czarnowłosa rozpoznała w niej Tsunade. Nieopodal leżał poobijany Jiraiya oraz ciemnowłosa kunoichi, która zapewne była towarzyszką Ślimaczej Księżniczki. Kabuto Yakushi też nie wyglądał najlepiej. Jedynie Orochimaru stał o własnych siłach i nie wyglądał na rannego. Wręcz przeciwnie, ruszył do ataku z zamiarem zabicia podopiecznego Kakashiego, jednak na drodze stanęła mu Tsunade i została przebita mieczem.

Serenity patrzyła, jak ewidentnie  zbliża się zwycięstwo wężowatego.

— Nie chciałem cię zabijać, ale nie mogę pozostawić tego dzieciaka przy życiu, to mogłoby być kłopotliwe. Dlaczego ty, jeden z legendarnych Sanninów bronisz tego dzieciaka, ryzykując własnym życiem? — spytał zdziwiony.

— Chcesz wiedzieć dlaczego? — odparła kobieta. — Ponieważ od dziś będę narażać życie dla tego dzieciaka. Od dziś będę narażać życie dla Konohy! — krzyknęła, a Orochimaru jeszcze dwukrotnie ranił ją bardzo ciężko.

— Giń słabeuszko! — warknął. — Mimo, że potrafisz się poruszać, nadal się trzęsiesz na widok krwi — zadrwił. — Dlaczego narażasz życie dla tego nic nie znaczącego chłopca? Dlaczego chcesz walczyć dla wioski, którą dawno temu opuściłaś? — pytał i osłupiał, gdyż blondynka przestała się trząść, a sekundę później wymierzyła mu solidnego kopniaka.

— Ponieważ jestem Piątym Hokage! — to powiedziawszy aktywowała dziwny znak, który rozrósł się po jej twarzy z kryształu na jej czole.

— Nie wiem, co zamierzasz, ale i tak nie dasz rady ze mną wygrać w takim stanie — rzekł Orochimaru. Tsunade jednak go nie słuchała, nie zareagowała również na protesty Shizune. Wykonała pieczęć, a jej rany w błyskawiczny sposób zagoiły się.

— Nigdy nie zginę w walce dzięki tej technice — powiedziała, po czym kciukiem zebrała trochę krwi z ust. Piąta, Orohimaru z pomocą Kabuto i Jiraiya, który ewidentnie doszedł do siebie, wykonali technikę przywołania.

Serenity w swojej wizji miała okazję obserwować niesamowitą walkę trójki legendarnych Sanninów. Tsunade z pomocą Katsuyu, Jiraiya z Gamabuntą, a Orochimaru i Kabuto z Mandą.

Imponujący pojedynek zmienił się w porachunek między blondynką a wężowatym, lecz właśnie w tym momencie wizja się skończyła.

Czarnowłosa kunoichi znów siedziała w barze, ciężko dysząc.

— Co to było? Co ci jest? — ledwo słyszała pytania Arashiego. Bez słowa wstała i przytrzymując się wszystkiego, co miała pod ręką próbowała odejść, jak najdalej stąd. Blondyn patrzył za nią, ale nie ruszył się z miejsca.

Dwa stoliki dalej zatrzymała się, by złapać oddech i wtedy dotarły do niej znajome głosy. Odwróciła się gwałtownie, niemal tracąc równowagę, na słowa, które wypowiedział, a raczej wykrzyczał Naruto Uzumaki.

— Zboczony Pustelniku! Mówiłeś, że chcesz, żeby wróciła do wioski, aby uzdrowić Sasuke i Mistrza Kakashi, tak?! A teraz prosisz, żeby została naszym Hokage?! A ona odmawia!

— Nie wrzeszcz tak — skarcił go Jiraiya. — Tsunade jest jedyną osobą, która może zostać Piątym Hokage. To ona zapewniła nam zwycięstwo w walce. Nikt nie był w stanie opanować jej technik. Ponad to jest wnuczka Pierwszego Hokage. Właśnie dlatego jest najbardziej odpowiednią osobą na to stanowisko. Jeśli zostanie Hokage, będzie musiała wrócić do wioski i wtedy sprawdzi, co u tej dwójki. Tak zadecydowała Starszyzna wioski Liścia. Genin, taki jak ty, nie ma tu nic do gadania — wyjaśnił.

Serenity z niemałym trudem podeszła do stolika, przy którym siedzieli.

— Kakashi… jest… ranny…? Co to znaczy Jiraiya? — wydyszała, patrząc wprost na Żabiego Pustelnika.

— Co ty tu robisz, Serenity? — odpowiedział pytaniem. — Z resztą nie ważne, później ci powiem — dodał, wskazując dyskretnie, aczkolwiek wymownie, na drugiego Jinchuriki.

Czarnowłosa spojrzała jednak na Tsunade, która patrzyła na dziewczynę z niemałym zainteresowaniem.

— Jesteś pijana, a w takim stanie nie podejmuje się ŻADNYCH decyzji, jakiekolwiek by one nie były — rzekła. — Spotkamy się później — rzuciła w stronę mężczyzny i wyszła z baru.

Kiedy znalazła się na świeżym powietrzu, wzięła kilka głębokich wdechów, po czym powoli zaczęła iść przed siebie.

Kilka przecznic dalej stanęła i oparła się plecami o ścianę jakiegoś budynku. Musiała odpocząć. Wizja walki Sanninów bardzo mocno ją wyczerpała.

Zamknęła oczy i przez dość długi czas stała tak, nie zmieniając pozycji.

— Chciałaś wiedzieć, co stało się Kakashiemu — usłyszała obok siebie znajomy głos.

— Tak — odparła, nie otwierając oczu.

— Zanim jednak ci powiem, odpowiedz na moje pytanie. Co ty tu robisz? — rzekł Jiraiya.

— Wędruję bez celu — uśmiechnęła się ponuro i spojrzała na niego.

— Nie uwierzę ci. Chunin, taki jak ty, nie włóczy się po miastach bez…

— Doskonale powinieneś wiedzieć, dlaczego nie ma mnie w Wiosce Liścia — weszła mu w słowo. — Ale to nie ważne, mów co z Kakashim — podniosła głos.

— Został potraktowany silnym doujutsu, jest tak jakby w śpiączce, podobny los spotkał Sasuke — powiedział.

— Czy to ma jakiś związek z dwojgiem Ninja w czarnych płaszczach w czerwone chmurki? — spytała, bo przypomniała sobie sytuację z miasta Otafuku. Jiraiya spojrzał na nią zaskoczony.

— Bystra jesteś. Jednym z nich był Itachi Uchiha, nie wiem, czy wiesz, ale muszę cię ostrzec. Oni polują na takich, jak ty. W Otafuku mieli szansę porwać Naruto, ale im w tym przeszkodziłem — powiedział.

— Kim oni są? — spokój Serenity uderzył Żabiego Pustelnika.

— Akatsuki, tajna organizacja, którą próbowałem śledzić. Nie udało mi się jednak zebrać dokładnych informacji, w jakim celu poszukują Jinchuriki. Wiem jedno, jest ich dziesięciu i podzielili się na dwuosobowe drużyny — przyglądał jej się przez dłuższą chwilę w milczeniu.

— Mam rozumieć, że mam na siebie uważać — podsumowała.

— W rzeczy samej, ale lepiej będzie, jak wrócisz do wioski. Tam będziesz….

— Bezpieczna? — znowu weszła mu w słowo. — Kpisz ze mnie? Kakashi został zaatakowany w wiosce, czyli każdy może wejść niepostrzeżenie do Konohy. Tym bardziej nie mogę tam wrócić, z resztą Starszyzna wydała na mnie wyrok. Jeśli się pojawię w wiosce zapewne zostanę pojmana.

— W takim razie pomóż mi nakłonić Tsunade, by przyjęła posadę Hokage. Jeśli się zgodzi zapewne będziesz mogła wrócić do Konohy — zaproponował.

— Gdybyś wiedział, to co ja, nie prosiłbyś mnie o to, z resztą niby, co może zrobić zwykły Chunin, skoro Sannin nie daje sobie rady — spojrzała na niego z politowaniem. — Niestety musze odmówić, mam inne sprawy do załatwienia — dodała i rozpłynęła się w powietrzu.

Serenity rozpoczęła nocną wędrówkę po mieście. Jej myśli skupiły się na Akatsuki. Kolejna sprawa do rozwikłania. Kim byli jej członkowie i czemu szukają Jinchuriki. Wiedziała, że choć to niebezpieczne, będzie musiała ich poszpiegować. Najpierw jednak załatwi jedną sprawę. Nie wszystko na raz.

W pierwszej kolejności był Gaara, potem Arashi i tajemnicza ONA, a dopiero wtedy Akatsuki.